دم آخر که مررا عمر به سر می آید

گر تو آیی به سرم عمر دگر می آید

گر نگریم جگر از درد تو خون می بندد

ور بگریم ز درون خون جگر می آید

منم آن کوه غم و درد، که سیلاب سرشک

هر دم از دامن من تا به کمر می آید

چون کنم از تو فراموش؟ که روزی صد بار

جلوهٔ حسن تو در پیش نظر می آید

در فقای سپر سینه به جانست دلم

که چرا تیر تو اول به سپر می آید؟

سبزهٔ نورسته بود خوب ولی خوب ترست

سبزهٔ خط تو، هرچند که بر می آید

شب ز فریاد هلالی سگت افغان برداشت

کین چه غوغاست که شب تا به سحر می آید؟